forth wanderers - UNDERTONE

27 kwietnia zapisze się w historii jako koniec dwóch bardzo starych konfliktów. Korea Północna ogłosiła pokój z Koreą Południową i reaktywowała się Abba. Wyszło też parę dobrych płytek. Do ich posłuchania zapraszamy – tradycyjnie – poniżej:

Speedy Ortiz – Twerp Verse (27.04) // indie rock

Speedy Ortiz wraca z trzecią płytą i broni tytułu jednego z najlepszych i najciekawszych zespołów indie rocka. Tym razem dokonują ciekawego zabiegu, tworząc piosenki o największym popowym potencjale w całej swojej historii. Jednak im bardziej popowe fundamenty kładą pod kawałek, tym bardziej „psują” go nieoczywistymi zagraniami, lekko połamanymi rytmami, czy uwierającymi ozdobnikami. Lubimy pop i lubimy dziwne rzeczy – Speedy Ortiz stworzyli bardzo ciekawy „złoty środek”.

Twin Shadow – Caer (27.04) // alternative R&B

OK, nie ma tu bangerów na miarę „Five Seconds” (no może poza aspirującym do tego miana „Saturdays”, w którym George’owi towarzyszą dziewczyny z HAIM), ale Caer to doskonały powrót Twin Shadowa do dawnej formy. Alternatywne R&B w jego wykonaniu sporadycznie zachęca do tańca, ale jego siła tkwi w tych bardziej leniwych, cudownie płynących momentach. I tych mamy tu całkiem sporo. Świetny album.

Forth Wanderers – Forth Wanderers (27.04) // indie rock

Najnowsza propozycja z legendarnego Sub Pop i tym razem bardzo bliska tradycji tego wydawnictwa. Forth Wanderers balansują gdzieś pomiędzy współczesnym indie rockiem a najntisowym midwest emo. I to właśnie lata dziewięćdziesiąte przywodzi na myśl klimat zawarty w ich muzyce. W tym wypadku możemy mówić o leniwie płynącym, smutnym wokalu i melodyjnych gitarach. Miłośnicy klasycznego indie i emo będą zachwyceni.

Exitmusic – The Recognitions (20.04) // indie, shoegaze

Exitmusic to bardzo niedoceniony zespół, co naprawdę ciężko zrozumieć, słuchając ich dorobku. Losy najnowszego albumu przez długi czas stały pod dużym znakiem zapytania – duet tworzący ten projekt, który do 2015 roku był małżeństwem, ogłosił separację. Do rozwodu nie dochodziło przez kilka lat, jednak wreszcie został sfinalizowany – równolegle z ukończeniem The Recognition. I – jak zwykle w sytuacjach, kiedy artyści przechodzą prywatnie przez trudne chwile – dostaliśmy najlepszy album w dyskografii zespołu.