Kiedy poznałam twórczość Eartheater, wydała mi się odwzorowaniem płynnej tożsamości. Nieuchwytna, złożona ze skrawków i próbek dźwięku – nieprzystających do siebie nawzajem i urywających się w niespodziewanych momentach – idealnie trans-gatunkowa, była dla mnie emanacją estetyki queer w muzyce. Nie słyszałam wcześniej niczego równie dziwnego i trudnego w odbiorze, a zarazem urzekającego nienachalnym pięknem.